We zijn net terug uit Italië, de vakantie zit er weer op. Het was heerlijk, met prachtig weer, mooie steden en vooral veel rust. En met nogal wat Italiaanse aankopen moet ik toegeven. En over één daarvan wil ik het vandaag even hebben: de ‘portafoglio’.

Portafoglio?

Voor wie geen Italiaans spreekt, de portafoglio is niks anders dan een portemonnee, of in oud Nederlands een beurs. Hoewel, oud Nederlanders, het woord beurs wordt natuurlijk gewoon nog heel veel gebruikt. Maar niet in Italië natuurlijk. Mijn portafoglio kocht ik op de markt in Montepulciano, een prachtig historisch stadje in het midden van Italië. Je ziet het al van veraf liggen, prachtig op zo’n typische Toscaanse heuvel.
En ook in Montepulciano hebben ze natuurlijk de ‘mercato communale’, waar de Italianen hun groente en fruit en zo kopen. En de toeristen hun souvenirs. En prachtige leren producten.

Portemonnee

Even terug naar de portemonnee. Het is zoals u wel zult weten een Frans woord. Het komt van ‘porter’, wat dan dragen betekent, en van ‘monnaie’, wat geld betekent. Best logisch dus, ‘geldrager’. Maar ja, een ander woord voor portemonnee is portefeuille, wat ook weer Frans is. En ‘feuille’ betekent ‘blad’. Iets sjieker dus, met papiergeld. Of zouden ze dat niet bedoelen? Hoe dan ook, portafoglio is het Italiaanse woord voor portefeuille, maar het gaat allemaal natuurlijk over het vervoeren van je geld.

Dubbel gevoel

En nu ik thuis ben, heb ik een beetje een dubbel gevoel bij mijn nieuwe ‘portafoglio’. Begrijp me niet verkeerd, hij is echt prachtig. Gemaakt van dat typische Italiaanse leer, lekker zacht en mooi vormgegeven. En de geur alleen al maakt het de moeite waard. Want zeg nou zelf, de geur van vers leer is toch onbetaalbaar?

Maar ja, ik heb nu wel een mooie portemonnee, maar er zit eigenlijk niks in. Want contant geld heb ik vrijwel nooit meer op zak. Tegenwoordig betaal ik namelijk vooral met m’n telefoon, en ligt mijn portemonnee vaker wel dan niet gewoon nog thuis.

Nou ja, hoe dan ook is het een prachtige stukje leren handwerk. Al heb ik er wel snel een onderhoudssetje voor geregeld, want ik wil ‘m wel mooi houden natuurlijk, die Italiaanse portafoglio.

De leren stoel of bank heeft een lange geschiedenis. Zelfs de troon van Arabische heersers werd eeuwen geleden al van leer was gemaakt, een teken van macht en rijkdom. In de Romeinse samenleving kon je in de huizen van de rijken en machtigen leren fauteuils vinden. En nu vind je ze eigenlijk overal, mar hoe is dat gekomen?

Elite

Vanwege de hoeveelheid werk die bij het maken van leer komt kijken, was het materiaal vroeger alleen voorbehouden aan de elite, het werd als een statussymbool beschouwd. De toename van de handel tussen Europa en Azië en de ontdekking van Amerika brachten nieuwe soorten bont en huiden naar Europa, waardoor de belangstelling voor leer toenam, maar het leerproces bleef vervelend en duur, en voorbehouden aan de rijken.

Industrialisatie

Tijdens de industriële revolutie kwamen er nieuwe machines, die de productie makkelijker en goedkoper maakten. Mensen begonnen te stoppen met het maken van hun eigen huishoudelijke artikelen en kochten ze voortaan bij fabrikanten. En ook leren meubelen kwamen beschikbaar. Hoewel sommige stappen nog met de hand moeten worden gedaan, heeft de ontdekking van nieuwe kleurstoffen en looitechnieken bijgedragen aan een explosie van lederwaren, waaronder meubels.

Voor de gewone man

In de 19e eeuw begon de leren bank zijn intrede te doen bij de middenklasse. Het werd een symbool van comfort en “huiselijkheid”; een huis zonder ten minste een kleine leren stoel of bank werd ongeschikt geacht om mensen te ontvangen. De toevoeging van nieuwe kleuren en nieuwe huiden maakte het gemakkelijker om leren meubelen in verschillende decors te gebruiken.

20e eeuw

Naarmate de 20e eeuw vorderde, bleef de leren stoel een vooral mannelijk meubelstuk, meestal in de vorm van de luie stoel, waar hij na een lange dag werken zou zitten. Leren banken dienden als het middelpunt van de woonkamer, waar de familie samenkwam om naar de radio te luisteren en later om televisie te kijken. In de jaren 60 werden leren banken een trend.

Tegenwoordig

Sindsdien heeft de leren bank zijn reputatie van eersteklas, luxe meubel behouden. Tegenwoordig zijn leren banken verkrijgbaar in een verscheidenheid aan kleuren die voorheen niet voorstelbaar waren: roze en paars en turkoois en oranje. Ze zijn nu net zo veelzijdig als stoffen banken en passen in elke stijl en elk interieur.

En als er eens onderhoud nodig is, nou, dan belt u ons toch gewoon?

Ik heb een paar favoriete steden in Italië; Florence natuurlijk vanwege de pracht en praal op cultureel gebied, Genua omdat er familie woont (en ook omdat het gewoon een leuke stad is hoor) en ook Siena is 1 van mijn favorieten. En ik heb daarbij nog 1 droom; ooit nog eens ‘Il Palio’ bij mogen wonen.

Piazza del Campo

Centraal in Siena ligt het plein ‘Piazza del Campo’. Er loopt een brede winkelstraat omheen, waar vanuit kleinere zijstraatjes naar beneden naar het plein leiden. Als je dan door zo’n straatje loopt, en het grote plein zich aan je ontvouwt, dan ben je wel even stil. Echt een prachtig en indrukwekkend gezicht, uniek in zijn soort.

Il Palio

Dat plein is 2 keer per jaar het toneel voor een unieke paardenrace, ‘Il Palio’, wat zo veel als ‘het vaandel’ betekent. De race wordt al sinds 1650 in zijn huidige vorm gehouden. En die vorm houdt in dat 10 van de 17 wijken die Siena telt, strijden om de eer. Die 10 worden dan gevormd door de 7 wijken die de vorige keer niet meededen, en 3 die erbij komen door loting.

Minuten

En wat houdt die Palio dan exact in? Nou, die 10 paarden rennen 3 rondjes om het plein, waarbij de toeschouwers aan de zijkanten, maar ook in het midden staan. Drie rondjes, meer niet. Het hele spektakel is in een paar minuten voorbij. Maar de roem voor de winnaar is eeuwig! Of tenminste, tot de volgende race. De traditie wil overigens dat de winnaar de verliezers behoorlijk belachelijk maakt, met behoorlijk vernederende liedjes bijvoorbeeld.

Zadelloos

Die race wordt gereden zonder leren zadel, alleen een leren leidsel is toegestaan. En dat is dan ook de reden dat er nog wel eens een ruiter hard op zijn gezicht gaat. Waar het idee vandaan komt om zonder zadel te rijden, is eigenlijk niet bekend. En ook best wel vreemd, want als de Italianen iets kunnen, dan is het toveren met leer. Kijk alleen maar naar de schitterende schoenen, de riemen en de portemonnees die je overal, ook in Siena, kunt kopen.
Maar goed, geen zadel dus, wel een spektakel. Kijk de film ‘Quantum of Solace’ er maar eens op na. Daar komt James Bond midden in de Palio terecht. En misschien gebeurt mij dat ook ooit.

Want zoals de Italianen zeggen ‘”Chi dice Siena, dice Palio!’

Als wij op vakantie gaan, meestal naar Italië, dan blijven we op weg naar onze eindbestemming eigenlijk altijd in het zuiden van Duitsland overnachten. En voor mij hebben die overnachtingen een zeer bijzonder verjaardagscadeau opgeleverd. Hoe dat komt? Ik zal het u vertellen.

Zuid-Duitsland

Als we dan bij onze Oosterburen blijven slapen, dan zoeken we meestal iets in het gebied tussen Stuttgart en München. Ergens tussen ‘Schwaben’ en ‘Bayern’ dus. En die streken verschillen niet eens zo heel veel van elkaar, tenminste, dat vinden wij. Ze hebben in ieder geval 1 ding gemeen, ze drinken graag bier. Heel veel bier. Heel erg veel bier.

Bierkeller

In deze regionen kennen ze ook het fenomeen ‘bierkeller’. Dat is eigenlijk hun versie van ons bruine cafè, alleen zitten zij dan met z’n allen aan grote tafels, en drinken ze enorme pullen met bier. Misschien ziet u het allemaal wel eens voorbij komen bij reportages over het Duitse carnaval. Tja, je moet er van houden, en het is zeker niet mijn ding, maar ze lijken het allemaal dolgezellig te hebben.

Dirndl

Een andere variant is wat we op televisie zien tijdens het ‘Oktoberfest’. Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee waar over het gaat en wat de achtergrond is, maar het is in ieder geval een feest waar ook veel gedronken wordt, en waar mensen in klederdracht rondlopen. En om eerlijk te zijn, ik heb niks tegen die dracht van de dames. Zo’n dirndl, zo heten die overbekende jurken die de dames dragen, ziet er bij veel ‘mädels’ prima uit. Maar de mannen. Nee, dank u.

Tuinbroek

Die mannen lopen rond met zo’n maf petje op, maar vooral ook met zo’n leren broek. Eigenlijk ziet het eruit als een afgeknipte tuinbroek van leer. Een broek waar je niet in gezien wil worden, toch? Waarvan het mooie leer eigenlijk nooit gebruikt had mogen worden om er dit van te maken. Nou heb ik niks tegen een leren broek hoor. Sterker nog, ik wel eens gezegd dat ik er wel 1 zou willen hebben, voor op mijn motor.
En dat heb ik geweten. Want waar kwamen mijn kinderen mee aan als verjaarscadeau. Een leren broek! Maar niet zo maar eentje, nee, het was zo’n afgeknipte tuinbroek!

Daar sta je dan, op je verjaardag, in nieuwe lederhosen. Ik ben er maar niet mee gaan motorrijden.

Nee, ik heb het niet over die voormalige spits van Feyenoord, Graziano Pellè. Wiens naam overigens in Nederland altijd fout uitgesproken werd (en wordt). Hij heet Pellè, met een accent op de laatste -e. Dus spreek je het uit met de klemtoon op de laatste -e. En dat doe je dan met een korte -e klank, zoals in wel, bel en snel. Niet een lange -e, zoals heel, veel en geel.

Pelle

Maar ik wil het helemaal niet over Pellè hebben, maar over ‘pelle’. Met de klemtoon op de eerste -e. En dat woord ‘pelle’ betekent dus ‘huid’. Of in dit geval ‘leer’. En ‘vera’ is hier Italiaans voor ‘echt’, niet een voornaam. Anders zou u kunnen denken dat ik het over de vrouw, dochter of moeder van Graziano heb; Vera Pellè. Maar nee, ik graag wat kwijt over leer. Echt Italiaans leer, want dat betekent het dus. Want aangezien ik met het gezin op vakantie in Italië ga, in de regio waar de Italiaanse leerindustrie groot is, leek me dat wel logisch. Toch?

5 redenen

Maar ik dwaal weer eens af, Italiaans leer. Je ziet het overal, en vaak wordt het beschouwd als het beste leer voor schoenen, riemen, portemonnees, en ook kleding. Maar waarom is dat nou? Laat ik daar een paar redenen voor geven.

Hoogste kwaliteit

Het is duurzaam en sterk, geproduceerd met vakmanschap, volgens de hoogste normen. En het is gemaakt om lang mee te gaan; bestand tegen dagelijkse slijtage, de meeste deuken en krassen kunnen gemakkelijk worden weggeveegd.

Uniek en tijdloos

De markeringen op de huiden zijn geen onvolkomenheden, maar het resultaat van het natuurlijke looiproces. Geen twee natuurlijk gelooide items lijken ooit op elkaar. Het is tijdloos; praktisch van stijl en van verfijning. En het blijft een van de meest geliefde materialen in modeontwerp.

Onderhoud

Het uiterlijk behouden is eenvoudig; bij Italiaans leer draagt veroudering alleen maar bij aan de schoonheid en het unieke karakter, maar het kan van tijd tot tijd ook gemakkelijk worden schoongemaakt met een vochtige doek. Of je kunt natuurlijk ook 1 van de producten op onze site aanschaffen, om het leer in topconditie te houden.

Dus ga je naar Italië, loop eens over zo’n leuk marktje. Genoeg mooie spullen te koop, ook van echt Italiaans leer. En voor het onderhoud kun je dan wel bij ons terecht.

Ik ben er zelf niet zo kapot van, maar het is toch wel een dingetje. Onze minister Hugo de Jonge met zijn extravagante schoenen. Verschillende kleurtjes, verschillend materiaal. Niet helemaal mijn smaak, maar goed, wie ben ik. Als ik naar z’n schoenen kijk, krijg ik toch de indruk dat het schoenen van bijzonder leer zijn. Krokodillenleer misschien? Of slangenleer? Of toch helemaal geen leer?

Nou kun je tegenwoordig van allerlei verschillende soorten leer producten bestellen. Ik liep laatst tegen een site aan die tassen, schoenen, laarzen, riemen en portemonnees aanbiedt, gemaakt van het leer van zeer bijzondere dieren. Wat dacht u van alligatorleer of krokodillenleer? Dat is dan nog redelijk bekend. Maar ze hebben nog veel meer soorten.

Pijlstaartrogleer? Check! Struisvogelleer? Check! Vissenleer? Check! Haaienleer, kippenleer, alenleer, buffelleer? Check! En Slangenleer? Check!

Een behoorlijke brede variatie zoals u ziet. En je moet er van houden, en sterker nog, je moet het o.k. vinden, maar hoe dan ook lijkt me een paar schoenen van slangenleer toch wel het uiterste. Hoezo, denkt u misschien? Nou, ik bedoel dat ik
voor een lekkere bank of zo’n heerlijke loveseat toch echt liever gewoon het leer van runderen gebruikt zie worden. Ik kan me niet zo veel voorstellen bij een driezitter van slangenleer.

Maar goed, de al eerder genoemde site biedt ze wel gewoon aan, die schoenen van slangenleer, tassen van krokodillenleer en portemonnees van struisvogelleer. En nu vraag ik me dus echt af, zouden die schoenen van Hugo van echt leer zijn? Dat zou nog een interessante discussie in de Tweede Kamer kunnen opleveren, als de Partij voor de Dieren vraagt naar de schoenen van de minister. Ik heb nog even gezocht op internet, maar ik kon niks vinden over het soort leer dat gebruikt is. Wel dat ze toch echt van leer zijn.

En toen moest ik denken aan een in mijn ogen hilarische opmerking van de Amerikaanse comédienne Joan Rivers. Die zei ooit: ‘”Je weet dat je oud wordt, als men je een compliment maakt over je nieuwe krokodillenleren schoenen, terwijl je op blote voeten loopt”.

Benieuwd of Hugo dat nog gaat meemaken!

De afgelopen weken was ik op zoek naar een leuke bank voor mijn dochter, die klaar is met haar studie en op kamers gaat. Ze gaat een jaartje werken en dan aan haar masters beginnen. Kleine meisjes worden groot. En kleine meisjes hebben grote wensen. Want mejuffrouw wil een Chesterfield bank. Toe maar.

Maar wat is dat nou, een echte Chesterfield? Ja, het is een mooie leren bank, met een zeer herkenbare vorm. Maar hoe komt ‘ie aan z’n naam? Er zijn geen officiële documenten die het verhaal ‘bewijzen’, maar er wordt gezegd dat de eerste Chesterfield werd gemaakt in opdracht van Lord Philip Stanhope, de vierde graaf van Chesterfield (1694-1773), vandaar ook die naam.

Het verhaal gaat dat de graaf een bank wilde, waar een echt gentleman kon zitten zonder vouwen in zijn kleding, en dus nam hij een plaatselijke ambachtsman in dienst om met een oplossing te komen. Het eindresultaat was dus de voorloper van de Chesterfield bank. Waar of niet waar? We weten het niet zeker. Maar klinkt goed, toch?

En het zou ook zo maar waar kunnen zijn. Lord Stanhope was een algemeen bewonderd schrijver en politicus, en hij kwam uit de zeer rijke aristocratische klasse van Groot-Brittannië. Hij stond ook algemeen bekend als een trendsetter van zijn tijd, iemand waar velen naar keken voor de nieuwste stijlen en trends.

Best wel passend dan ook dat zo’n man van de wereld, die wereld een van zijn meest vooraanstaande meubelen heeft gegeven. Maar hoe werd het ontwerp dan zo’n succes? Nou, dan moeten we ook het tweede verhaal rond onze Earl of Chesterfield even vertellen.

Er wordt gezegd dat Stanhope op zijn sterfbed zijn butler riep en hem zei “Geef meneer Dayrolles een stoel “. De butler interpreteerde dit als een teken dat die originele eerste Chesterfield moest worden doorgegeven aan de peetzoon van de graaf, Solomon Dayrolles, die was aangekomen om een laatste bezoek aan zijn peetvader te brengen.

Solomon, een diplomaat en bewonderaar van die eerste Chesterfield, liet de bank naar zijn huis vervoeren, en daar tentoonstellen voor zijn bezoekers. In het nieuwe onderkomen werd de bank zo bewonderd dat veel gasten hun eigen versie lieten maken.

En zo is het dus allemaal begonnen voor de Chesterfield. Van de Earl of Chesterfield, via zijn peetzoon naar de kamer van mijn dochter. In haar dromen dan toch …

Leer. Je kunt er van alles van maken. Schoenen, riemen, stoelen, banken, voetballen. En tassen. En daar gaan we het vandaag even over hebben, over tassen. Maar om daar te komen, moet ik eerst even een omweggetje maken. Een omweg langs Youtube.

Ikzelf ben niet zo’n Youtube gebruiker, alleen af en toe iets ouds opzoeken. Je leest of hoort wat over iets van vroeger, een film of een sportgebeurtenis of zo, en dat zoek je dan op Youtube op. Wist u trouwens dat het allereerste filmpje op Youtube er eentje is waarin een jongen wat vertelt over hoe ‘cool’ olifanten zijn? Uit de categorie ‘fijn dat ik het weet, zeker dat ik het morgen weer vergeet’.

Maar Youtube is ook een platform geworden waar iedereen van alles op kan gooien. Zingende, dansende, schreeuwende en vooral ook zich belachelijk makende mensen, ze komen allemaal voorbij. Ze roepen dan wat over een product of dienst, mensen vinden het leuk, kopen dat product, en meneer of mevrouw strijkt wat centen op. Vroeger heette dat gewoon reclame maken. Nu niet meer, nu zijn het ‘influencers’.

Stream jezelf als je aan het gamen bent, als je een product uitpakt (unboxing!) of als je iets nieuws op je gezicht smeert, en je verdient geld, en steeds meer naarmate er meer mensen kijken. En dus komen we via een omweg terug waar ik wilde zijn; Jeffree Star.

Jeffree is een nogal extravagante Youtube ster, die van alles ondernomen heeft. Maar het bekendst is hij wel met z’n cosmetica lijn. En die levert miljoenen op. Echt vele miljoenen. En dat met filmpjes waarin hij zichzelf opmaakt, met zijn eigen spullen natuurlijk, en de kijkers aanspoort om toch vooral die spullen te kopen.

En wat doet Jeffree met die miljoenen? Tassen kopen, heel veel leren tassen! Onlangs verscheen er een video waarin hij een rondleiding gaf door zijn gigantische huis, inclusief de enorme roze kluis waarin zijn tassencollectie stond. Zo heeft de heer Star de grootste collectie Hermès Birkin tassen (meer dan Kylie Jenner, als u die kent) ter wereld. Bij de rondleiding liet hij er verschillende zien, waaronder de Hermès Miloticus Crocodile Himalaya Birkin. Die hem 379.000 dollar kostte.

Aardig verdienen dus, met wat videootjes op Youtube. Wat de arme krokodil er van vond, toen hij van dier naar tas migreerde is overigens niet bekend.

Heeft u ‘m wel eens gezien, ‘Easy Rider’? Het is een film uit 1969, die is uitgegroeid tot een echte ‘cultfilm’. De hoofdrollen zijn dan wel volgens de poster voor Dennis Hopper, Peter Fonda en Jack Nicholson, maar de blikvangers zijn voor mij toch wel de motoren in de film.

De film gaat over een paar motorrijders, op zoek naar vrijheid. We volgen hen op hun trip door de VS. De mannen rijden motor, zoeken absolute vrijheid en dragen natuurlijk leer. Toch ook een beetje wat je vaak als motto voor de motorclubs van tegenwoordig hoort. En dat zijn er nogal wat.

Want het mag dan zo zijn dat we in het nieuws vooral negatieve berichten horen over motorclubs, er zijn ook heel veel ‘brave’ clubs in Nederland. Dan moet je tegenwoordig denken aan een stoet van vooral mannen, de veertig ruim gepasseerd, die op hun ‘stoere ros’ ons land doorkruisen. Als u ergens aan een dijkje in een landelijke omgeving woont, kent u het wel. Zo’n rij motoren die dan langs komt rijden. Daveren. Denderen. Tuffen. Een rij die met wat geluidsoverlast voorbij komt, laten we maar zeggen.

Laat ik het maar toegeven, ook ik ben schuldig. Want ik heb ook zo’n ding. Ik mag dan nooit lid geweest zijn van een motorclub, ik ken dat gevoel van vrijheid wel. Voor mij is dat op zo’n ding, ’s ochtends vroeg in de zomer door de weilanden rijden. Het zonnetje is al op, en het vizier is open om de frisse lucht op te snuiven. Heerlijk!

En ja, ik heb ook een leren jack. Zo’n zwaar vliegeniersjack, met zo’n dikke bontkraag. Hartstikke stoer vond ik die jas, toen ik ‘m jaren geleden kocht. Er is wel 1 klein probleempje. Want waar laat je dat ding als je ergens bent? Op een terrasje zit of zo? Dan is ‘ie wel log en warm hoor, die jas. En een koffer is niet stoer. De Easy Riders uit de film hadden toch ook geen bagagetassen aan de zijkant hangen?

Nog 1 dingetje over Easy Rider; de titelsong. Dat is het ultieme motornummer, van Steppenwolf: ‘Born to be wild’. Terug naar die zaterdagochtend, met het vizier open. Zo’n ochtend is pas echt perfect met Steppenwolf op de ‘oortjes’.

Leren jas aan: ‘Born to be wild’! In mijn eigen fantasie dan toch …

Eindelijk goed weer de afgelopen dagen! Lekker buiten, in de tuin, in de zon. Zo komen we het weekend wel door. Da’s heel wat anders dan de afgelopen weken, met dat druilerige weer. Heel veel meer dan een spelletje doen, wat boeken lezen of tv kijken zat er dan niet in. Ook al omdat we nergens heen konden natuurlijk.

Tijdens één van die saaie avonden kwam ik nog een film tegen die ik kende van een jaar of 35 geleden. Zo’n typische jaren tachtig film, die nu nogal gedateerd overkwam. Ik heb het over ‘Crocodile Dundee’. Als u die nooit gezien heeft; geen ramp.

Het belangrijkste dat u moet onthouden is dat ‘Crocodile Dundee’ gaat over een Australische man uit de outback, van het platteland daar dus. En die komt in de VS terecht. Ik heb de film niet uitgekeken, maar daar gaat het ook niet om. Wel over het ‘Crocodile’ van ‘Crocodile Dundee’. Want ik moest wel aan hem denken, toen ik een stuk in een blad tegenkwam, waar lyrisch gedaan werd over nieuwe schoenen van echt krokodillenleer. En toen dacht ik ‘kan dat tegenwoordig nog?’

Leren schoenen van koeienhuid, of een bank ervan, dat snap ik nog. Zeker ook omdat het leer dan een bijproduct is. Niet leuk voor vegetariërs, maar de koe wordt opgegeten, en van de huid wordt leer gemaakt. Nogmaals, dat snap ik. Maar krokodillenleer?

Ik heb me er even in verdiept, de krokodil is dus gewoon een bedreigde diersoort. En toch worden ze in Australië en de VS gefokt, alleen maar om er een kek paar schoentjes van te maken. Of een peperdure tas of zo. Niet echt mijn ding. Ik zag er beelden van, en dan wordt je niet vrolijk. De dieren zitten boven op elkaar, en zijn onderling enorm agressief. Als ze dan een jaar of 4 / 5 zijn, worden ze afgemaakt en gestroopt. En dat allemaal om de dames van Beverly Hills een mooie tas te kunnen leveren.

En dus dacht ik aan ‘Crocodile Dundee’. Want ik vond de film dan misschien niet echt geweldig, de hoofdpersoon wist wel met dieren om te gaan. En hij behandelde die met respect. En dat deed ‘ie vooral niet om er later schoenen van te maken.

Misschien een ideetje voor de chique dames …

Van de week zat ik voor het eerst weer eens op een terras wat te eten. Toen de terrassen net open waren, heb ik dat nog maar even achterwege gelaten. Waarom vraagt u misschien? Nou, het was rotweer. Maar vorige week was het zo ver, alleen wel jammer van al dat lawaai die dag.

Naast ons terras stonden namelijk twee kerels flink ruzie te maken. De één stond te schreeuwen tegen de ander, waarover was trouwens niet eens echt duidelijk. ‘Nou, die trekt aardig van leer’, zei mijn echtgenote. En dus deed het ‘klik’ in mijn hoofd.

Want ‘van leer trekken’, waar komt die uitdrukking dan vandaan dacht ik meteen. Dus gelijk even opgezocht, waar heb je anders Google voor. En ik vond dat het leer hier staat voor het leren omhulsel waarin een zwaard vroeger zat. Van leer trekken betekent dan dus eigenlijk ‘het wapen uit de leren schede trekken’.

Hartsikke interessant natuurlijk. Maar u kent mijn stuiterbrein inmiddels misschien wel een beetje. Want om eerlijk te zijn, zocht ik die betekenis pas op nadat ik weer eens ontzettend flauw tegen mijn vrouw was. Associërend op ‘van leer’ kwam ik met de vraag of ze dan Benjamin, Fred of Thijs bedoelde. Tja, ik zei het al, flauw. Al moest ze gelukkig wel even glimlachen.

En omdat ik van de weetjes ben, en omdat voor ons bedrijf de naam ‘Van Leer’ natuurlijk een prachtige naam is, ga ik ook nog maar even uitleggen wie wie is. Eerst Benjamin, een keeper die zelfs bij Ajax keepte. En toch is Benjamin tegenwoordig vooral bekend als het vriendje van Lieke Martens. Had ‘ie waarschijnlijk nooit gedacht, dat zijn vriendin de Champions League zou winnen met Barcelona, terwijl hij ergens op de bank zat.

Dan Fred, die ik eigenlijk helemaal niet ken. Gelukkig vertelt Google me dat hij stilist is, TV-programma’s maakt en ook in het theater optreedt. Prima, dan weten we dat ook weer.

Tot slot de bekendste Van Leer: Thijs. Hij voerde in de jaren zeventig met zijn groep Focus de hitlijsten aan, met nummers waarin zijn dwarsfluit meer dan eens de hoofdrol speelde. En Thijs was zelfs bekend in de Verenigde Staten. Met Focus heeft hij daar twee gouden platen behaald, en hij stond met het nummer ‘Hocus Pocus’ zelfs op de achtste plaats van de Billboard Hot 100.

Niet slecht voor een jodelende dwarsfluitist!